Struktura skrzydeł: 8. Poradnik pozytywnego myślenia

18 maja, niedziela

                Od wczoraj jestem formalnie dorosły i już nie muszę korzystać z podrobionego dowodu, który tak ładnie mi służył.

                Czuję się staro, gdyż uświadamianie sobie, że jest się już dorosłym, źle wpływa na psychikę.

                Poza tym, boli mnie wszystko i czuję się niekomfortowo. Zafundowałem sobie miły prezent na osiemnastkę. Nie chciałem żadnej imprezy, czy coś. Po prostu polazłem do Piotra, a ten pogratulował mi wejścia w dorosłość grą wstępną. Nie opierałem się i nawet nie zdawałem sobie wcześniej sprawy z tego, że na to czekałem.

                Czuję się po tym jakoś tak… neutralnie. Ani nie narzekam, ani nie wspominam tego tak, jakbym wszedł do raju. Byłem usatysfakcjonowany, że odważyłem się na ten krok, a z Piotrem mógłbym spróbować ponownie. Oczywiście, nie obyło się bez ociągania, ale był dosyć cierpliwy i pozwolił mi na przyzwyczajenie się do wszystkich aspektów nowej sytuacji. W głębi duszy wszystkiego się obawiałem, bałem cholernie i nadal gdzieś wewnątrz czuję się niekomfortowo.

                Z Piotrem wszystko poszło tak łatwo. Może dla tego, że on sam zainicjował wiele spraw i jakoś to się potoczyło? Poznaliśmy się, polubiliśmy i już zawrócił mi w głowie.

                Do jasnowłosego wzdychałem i jedyne co, to mogłem przejechać mu ręką po włosach. Piotrowe mogłem szarpać, gładzić, przesiewać przez palce i robić to, co mi się żywnie podoba – miziać jego bródkę i inne miejsca.

                Odwiózł mnie przed południem, gdyż miał jakieś sprawy do załatwienia, a ja miałem ochotę zostać u niego o wiele dłużej. Poczułem się trochę niechciany, gdyż zachowywał się tak, jak gdyby mnie wyganiał. Może słusznie. Żeby mi się nic nie przejadło.

                Kiedy wróciłem, zastałem trochę syfu w domu, bo dawno porządnie nie sprzątałem. Zazwyczaj siedziałem po godzinach w szkole, niewielkimi partiami kończąc dekoracje – zostałem z tym sam na sam z jakąś dziewczyną, która zajmowała się innym tłem i odzywałem się do niej tylko wtedy, kiedy potrzebowałem jakiejś farby czy noża do przecięcia kartonu. Ja nie ingerowałem w jej scenografię, ona nie czepiała się mojej, gdyż nieświadomie pewnie byliśmy zadowoleni ze swojej pracy.

                Czasem zostawało kilka innych osób, w tym Mikołaj. Rozmawiali i uzgadniali szczegóły, a ja uwielbiałem spędzać czas z Mikołajem – czasem mi coś pomógł, ale zazwyczaj ja pracowałem, a on opowiadał. Potem odprowadzałem go pod sam dom, w drugiej części miasta, wracałem i ćpałem. Dużo czasu spędzałem włócząc się niewiadomo gdzie, gdyż było już dosyć ciepło, a mój głód nigdy się nie zmniejszał.

               

                Papilio wrócił wieczorem, wkurwiony, gdyż nie wiedział, gdzie się podziewam. Wyglądał na zazdrosnego, kiedy powiedziałem mu, że byłem z Piotrem. Nie miałem zamiaru jednak wtajemniczać go w szczegóły. Zachowywał się tak, jak gdybym musiał mówić mu o każdym moim wyjściu i każdej minucie spędzonej poza willą – co robiłem, gdzie byłem, z kim. Było to bardzo uciążliwe, gdyż nigdy wcześniej się tak nie zachowywał. Podobno chciał mnie wczoraj gdzieś zabrać, pojechać za miasto, ale ja nie żałowałem – jakoś tak jestem usatysfakcjonowany swoim wyborem.

                Siedziałem w nowej motylarni, póki się nie uspokoił i nie ochłonął. Nie pozwoliłem mu się całować, ale wybaczyłem mu wyskoki na mnie. Za karę dostałem kolejny towar do upchania, w nieco mniej dogodnym miejscu.

19 maja, poniedziałek

                Poszedłem wyrobić sobie prawdziwy dowód. Ten, który kiedyś zwerbował mi Papilio nadal u mnie zostaje. Mam tam w końcu fałszywe nazwisko i jestem z nim jeszcze rok starszy – może się mi przydać.  Odbiór za dwa tygodnie. Wspaniale…

24 maja, sobota

                Zadzwoniłem wczoraj do jasnowłosego. Nie pamiętam już, co mu nawet nagadałem. Spis połączeń mówi mi jedynie, że wybrałem jego numer o 22:54. Boli mnie głowa. Mam kaca. Skorzystałem z arsenału Papilio. Nawet za bardzo. Wiem, że ćpałem. To już w sumie naturalne.

                SMS.

                Jasnowłosy pisze, że przyjedzie do mnie na kilka dni po zakończeniu roku szkolnego. Już nie wiem, co mam o tym sądzić. Obawiam się tego spotkania. Nie wiem, jak się mam przy nim zachowywać. W końcu dawno się nie widzieliśmy. Przed świętami…? To i tak długo. Nie rozmawialiśmy ze sobą.

27 maja, wtorek

                Gąsieniczki Papilio ładnie rosną. Jestem zadowolony z naszej małej rodzinki. Papilio też. Eksperymentowaliśmy i zaciągnął mnie do pierwszego całowania się w motylarni. Poza tym, uszył mi nową kieckę i jestem z niej bardzo zadowolony. Ma trochę inny krój i leży na mnie znacznie lepiej.

                Wydaje mi się, że zdradzam Piotra, ale przynajmniej Papilio nie chodzi naburmuszony i nie krzyczy na mnie o byle pyłek kurzu na stoliku.

                Nie wiem nawet do końca, co łączy mnie z Piotrem. Nikt z nas nie powiedział ani nie zatwierdził tego, że jesteśmy w związku, czy czymś podobnym. Trochę chciałbym, aby Piotr nazwał mnie swoim chłopakiem, ale to wywołałoby zapewne burzę w moim umyśle, którego ciągnie jeszcze do Mikołaja, Papilio by się wkurwił – irytowało go nawet to, że rozmawiam z Piotrem (póki co, na razie nie wie o naszych relacjach).

                Spotykałem się z Piotrem kilkukrotnie, ale póki co jeszcze do żadnej powtórki ani niczego poważnego nie doszło. Zazwyczaj był wtedy z nami Papilio, więc nie pozwalaliśmy sobie na nic poza drobnymi gestami. Piotr już wie, że Papilio jest o mnie zazdrosny. To trochę wredne, ale lubię o tym myśleć. Wręcz uwielbiam mieć świadomość, że aż dwóch mnie chce.

2 czerwca, poniedziałek

                Ten rok szkolny minął stosunkowo szybko. Już koniec drugiej klasy. Cieszę się, gdyż chciałbym już skończyć tę szkołę i zabrać się za cos zupełnie innego.

                Mikołaj zaprosił ludzi na osiemnastkę, u siebie. W tym roku jego urodziny wypadły w piątek, wiec zafundował nam miłe rozpoczęcie przyszłego weekendu.

                Justyna dziwi się, że nikogo nie poinformowałem o swojej osiemnastce. Wszyscy od stycznia piszczeli i trąbili o swoim wstąpieniu w dorosłość, a ja póki co nie przyjmowałem żadnego zaproszenia na imprezę. I żadnej imprezy nie zorganizowałem. Obiecałem tylko Mikołajowi i Justynie, że zjawię się na sto procent. Na resztę nie miałem siły.

                W ten weekend poszedłem do pewnego klubu i opyliłem cały towar. Zadziwiające, że nikt nie protestował słysząc cenę, którą leciutko podnosiłem. Sam byłem najarany i zasiedziałem się trochę, wreszcie w pełni legalnie. Poznałem niejakiego Roberta, dla którego byłem trochę zbyt nachalny, lecz nic go nie zraziło i wyłudziłem jego numer. To był mój pierwszy i udany klubowy zaryw i nie mogę ukryć tego, że już mi się takie coś spodobało.

8 czerwca, niedziela

                Byłem w piątek u Mikołaja na osiemnastce. Nie poszło za dobrze i chyba… straciłem kolegę do rozmów przy tworzeniu dekoracji w szkole.

                Poszedłem głównie dlatego, żeby się trochę upić i głównie siedziałem sam. Później zaczęły przyplątywać się koleżanki Mikołaja i wypytywały głównie o makijaż. Odważyłem się i pomalowałem – nikt nie miał mi za złe.

                GŁÓWNIE, GŁÓWNIE, GŁÓWNIE.

                Zbliża się lato, więc wszyscy głównie bawili się na tarasie. Ja się włóczyłem bez celu, gdyż nie mogłem znaleźć miejsca, w którym czułbym się dobrze. Chyba za bardzo przesiąkłem klubami i kolegami Papilio. Brałem więc sobie w kiblu. Mikołaj nie wie, że ma w gronie znajomych małego ćpuna.

                Przysporzyłem sobie kilkoro nielubianych, gdyż oni sądzili, że jestem uroczym chłopaczkiem, a nie wkurwiającym czymś. Czy rzeczywiście potrafię wpuszczać ludzi w maliny? Zadziwiające. Nabyłem sobie nową umiejętność?

                Punktem kulminacyjnym na tej imprezie było jednak coś innego. Zdaję sobie sprawę, że zepsułem Mikołajowi urodziny, ale nie mogłem się powstrzymać, gdyż dziwka pocałunkowa ze mnie. Nie sądziłem, że nie będę mógł się powstrzymać, gdyż nigdy wcześniej nie czułem się taki nienażarty – jak gdyby seks z Piotrem pobudził wszystko, co do tej pory miało być we mnie głęboko ukryte. Jakbym był jakiś niewyżyty i nie potrafił nad sobą zapanować.

                To mi się już nie podoba.

                W pewnym momencie bowiem zostałem sam na sam z Mikołajem i zacząłem się do niego dobierać. Zwalam to na dragi. Wszystko przez nie. One zawsze są winne.

                Wkurwił się, a ja teraz chciałbym tego żałować. A czuję się jak skurwiel – jak gdybym odhaczył go z listy. Cudownie. Nie wiem, co ze sobą zrobić. Cały weekend siedziałem u gąsienic i pisałem. One dodają jakiegoś natchnienia, kiedy tyle żrą.

12 czerwca, czwartek

                Mikołaj mnie unika. Jutro wystawiamy „Przystanek”. Napisałem do Roberta, gadaliśmy przez moment. Czułem się jednak jak ostatni skurwiel i nie potrafiłem nawiązać żadnej konwersacji. Chciałbym móc to wszystko wyjaśnić i spróbować naprawić kontakt z Mikołajem. Wszystko spieprzyłem, a było dobrze. Niestety zawsze muszę coś wymyślić.

13 czerwca, piątek

                Oprócz małej wpadki w postaci niebezpiecznie przychylającej się dekoracji (tej nie mojego autorstwa), wyszło dobrze. Pogadałem z Mikołajem, mimo iż z początku wcale nie chciał wracać do owego momentu. Obraził się na wieki. Na szczęście nie spieprzył występu, ale nie grał też tak dobrze jak na wcześniejszych próbach. Dobrze, że mną się nigdy nikt tak bardzo nie przejmuje, ale Mikołaj nie jest dobry w ukrywaniu fochów i złego humoru. Oszalałbym, jeśli wokół mnie krążył wciąż wianuszek ludzi w kółko pytających: „Co jest? Co się stało?”.

                Oczywiście, gratulacje za dobrze wykonaną robotę i cichy ochrzan za walącą się scenerię, kiedy to wcale nie była moja wina.

                Byłem u Piotra, Papilio się gdzieś wyniósł. Wszyscy jednak jacyś spięci. Czuć to w atmosferze. Piotr wywalił mnie po jakimś czasie. Nie centralnie, że wygonił za drzwi, tylko wielokrotnie sugerował, że powinienem już iść. Jakbym mu zawadzał, a on chodził cały nerwowy, ponieważ siedziałem na jego sofie, leżałem na jego łóżku, w jego domu był ktoś, kto dzisiaj nie powinien tam być. Nawet nie miał ochoty na pocałunki, a to coś znaczy. On i Papilio jednak są takimi samymi marudami.

14 czerwca, sobota

                Ale ciepło. Prawdziwe lato. Późno, wciąż jasno. Siedzę w parku, pod latarnią, jak dziwka.

                Planowanie ucieczek jak i wcielanie ich w życie dodaje ciału niesamowicie pozytywnej adrenaliny. Póki co, jestem na dłuższym spacerze. Czy Papilio się wkurwi, czy nie – nie mam pojęcia. Nie ma go od wczoraj, a moja podświadomość zasugerowała mi, że należy wykonać jakiś krok. Nie mam zamiaru być uwięzionym pod jego dachem na wieki. Zabrałem najpotrzebniejsze rzeczy – podekscytowany i przerażony jak przy pierwszym razie. Chciałem być dzisiaj u Piotra, postanowiłem jednak nie zawadzać. Ludzie na mnie patrzą, nie mając pojęcia o tym, że właśnie o nich piszę. Jakiś pan z pieskiem gapi się na mnie z wyrazem twarzy mówiącym: „Jacie, on siedzi w parku. Na ławce. Pod latarnią.  Jacie, on sobie pisze. Dlaczego on tu siedzi? Czemu on tu jest?”.

                Ostatnio za bardzo stałem się wyczulony na jakiekolwiek spojrzenie. To przez Papilio, gdyż ostatnio mało się mną interesował i codziennie ćwiczyłem wykrywanie jego wzroku na moim ciele. Sam się dziwię, że tak mi na tym zależało. Stałem się zapewne uzależniony od jego kontaktu.

                Ukradłem skurwielowi trochę ukrytego towaru, za karę, że znowu mnie zostawił i nie powiedział, gdzie tym razem się wybiera. Gdyby jechał za granicę, raczej by mnie zabrał. Chyba, że nocuje u kolegi na Słowacji. Z resztą, póki co, muszę przetrwać tę noc bez łóżka, ścian domu i robienia kolacji. Mam trochę kasy. Jakieś ciuchy. Kilka skrętów. To co potrzebne.

                Miasto nocą jest interesujące. Często włóczyłem się o późnych porach, lecz teraz jest zupełnie inaczej. Jestem wolny. Koniec roku szkolnego, niczym nie trzeba się martwić. Na razie. Zmartwienia muszą na moment zejść na dalszy plan. Wysłałem Piotrowi SMS’a z ♥. Dziwił się i wypytywał zdenerwowanym głosem o co chodzi, jak gdyby nie potrafił po prostu się uśmiechnąć, jak kiedyś. SMS bez powodu, a tak wiele mi wyjaśnił.

29 czerwca, niedziela

                Cieszmy się, póki można. Chwile, w których czujemy się szczęśliwi, odchodzą tak szybko, jak pojawiają się znienacka. W rzeczywistości są zwykłą iluzją, która odwraca naszą uwagę od tego, co dzieje się nieco dalej.

30 czerwca, poniedziałek

                Koniec filozofii. Wakacje. Weeee. WEEEEEE…

                Jasne.

                Jak zakończyła się moja iście szalona próba ucieczki i życia na własną rękę? Niedobrze, ha, a jakby inaczej. Tak się dziecko cieszyło i wszystko się popsuło.

                Chciałem spędzić wtedy noc u matki. Takie przypadkowe myśli mi się nasunęły, ale uznałem, że to jest jednak zły pomysł. Nie miałem pojęcia, dlaczego nagle pomyślałem o mamie. Czyżby nasze spotkanie pobudziło u mnie jakieś sentymenty?

                Ostatecznie schowałem się w jednym z piwnicowych mieszkań w blokach, gdzie wcześniej rezydowały FORVANTY. Bach, fale wspomnień. Chciałbym spotkać się z Kasumi i Kwadratem. Zastanawiam się, czy żyją. Ach to pozytywne myślenie. Napiszę poradnik. Była taka książka, czy film, bleh.

„Poradnik pozytywnego myślenia #1”:

1.       Upewnij się, czy starzy przyjaciele na pewno nie są martwi.

2.       Aha – ty nie masz przyjaciół.

3.       Zapomnij i przypomnij sobie za jakiś czas. Może wtedy już ich będziesz miał. ♥♥♥♥♥

Wracając do mojej iście interesującej przygody – siedziałem w piwnicach bodajże chwilkę, bo co ta za ucieczka, kiedy nikt cię nie szuka, a ty się chowasz?

Włóczyłem się w nocy po obrzeżach, przez dzień zwiedzałem inne gminy powiatu. Znalazłem pola pełne maków, ale szczerze nie wiedziałem, jak zrobić z nich użytek. Wielu ćpunów wyrusza w trasę i po drodze ma sobie jakieś opium. Przynajmniej kiedyś tak było, teraz – nie mam pojęcia.

„Poradnik pozytywnego myślenia #2”:

1.       Ciągle łapiesz się na tym, że nie masz bladego pojęcia o wielu sprawach? To nie tak, że nie jesteś oczytany, niemądry – po prostu nie ingerujesz w sprawy świata, które ciebie nie dotyczą. Tak trzymaj!

2.       Stwórz w głowie własną politykę i zasady. Nie musisz się nimi z nikim dzielić. To w końcu twój wytwór, który odbiega od norm społecznych, dlatego lepiej go nie publikować.

Mój poradnik ma w składzie coraz mniej procentów sensu. Śladowe ilości.

Tak naprawdę nie zaszedłem daleko. Jakbym zataczał koła. Jedną nockę spędziłem w polu maków. To trochę dziwne, ale jestem usatysfakcjonowany, że w trakcie mojej „wyprawy” zaznałem smaku kolejnej nowej rzeczy, to jest spania pod gołym niebem. Niebo było bardzo ładne, bezchmurne, więc wspaniale widać było gwiazdy. Nie był to czas na meteoryty, ale z pewnością spadł gdzieś kolejny, ponieważ mały Danielek spełnił dziwną potrzebę pospania w trawie, jak bezdomny.

A następnego dnia wieczór go złapali. Koniec swawolki. Nie po raz pierwszy w życiu mnie pobili, ale nigdy tak mocno. Znęcali się nade mną. Przestałem odczuwać wtedy jakąkolwiek satysfakcję z bólu. To nie było to samo, co wtedy, kiedy nie reagowałem na wyzwiska. Znów się ze mnie śmiali, ale także grozili i owe groźby spełniali. To byli ludzie pokroju kolegów Papilio, tyle, że bardziej niewyżyci i brutalni.

Otrzymałem karę, za próbę ucieczki. Dokładnie tak, jak kiedyś ostrzegał mnie Papilio. Za długo cieszyłem się przebywaniem daleko od willi i skończyłem zmasakrowany w jakichś kanałach, czy co to było. Do domu przywlókł mnie Piotr. A raczej przytaszczył. Nie wiedziałem, skąd on się tam wziął. Ale cieszyłem się, że był tak o mnie zmartwiony.

Zaczęło się od tego, że ktoś zakablował Papilio, gdzie się podziewa jego małą sprzątaczka. Znaleźli mnie, zawlekli, pobawili się i zostawili. Na długo. Całego w taśmie, sznurkach. Jak zakładnika. Nie chciało im się podrzucić mnie do willi. Smutne.

Papilio był wkurwiony jak nigdy. Nie zapomnę tej twarzy, mimo iż reszta wydarzeń jest niczym przykryta mgłą, jakby zdarzyła się wiele lat temu. Potem byłem w szpitalu. Papilio krzyczał na mnie, że sprawiam mu tyle kłopotów – mówiąc niesamowicie łagodnie i spokojnie.

Nie stało mi się nic bardziej poważnego. Tylko mocne stłuczenia, lekko naruszona kość w lewej ręce, cały siny i pokopany miedzy nogami. Miło. Wciąż czuję się jak kupa wielu różnych części, a każda z nich upomina się o swoje jednocześnie kiedy inna zacznie krzyczeć.

„Poradnik pozytywnego myślenia #3”:

1.       Jak się czujesz?

2.       Źle.

3.       Oj. Bywa. Przejdzie.

4.       …

5.       Albo i nie. Kc.

1 lipca, wtorek

                Od kilku dni nie wychodzę z pokoju. Nie mam większych potrzeb. Jem mało. Wystarczy mi tylko trochę miejsca, cisza i możliwość porządkowania myśli, jak chromosomów w mitozie. Jestem samowystarczalny. Papilio myśli, że go nie widzę, gdy udaję, że śpię. Piotr nie ma czasu mnie odwiedzić, kiedy go o to proszę.

3 lipca, czwartek

                Jak szybko regeneruje się organizm? Z zewnątrz dostatecznie, psychicznie – sprawuje się nagannie. Mam teraz takie sny, że czuję, jak ktoś mnie kopie. Oczywiście, jest większa fabuła, ale od razu wszystkiego zapominam. A potem spadam. Podobno, kiedy uderzysz w ziemię zanim się obudzisz, umierasz. Ciekawe.

5 lipca, sobota

                Piotr to ostatni skurwiel. Jestem teraz niczym dziewczynka z zawyżonym poziomem depresji. Dowiedziałem się wczoraj, że ma narzeczoną. Od bardzo długiego czasu. Zdradzał ją i zwodził mnie. A ja głupi miałem nadzieję, że stworzymy razem coś interesującego. Jeszcze w nocy myślałem nad tym, że chcę, aby mnie pieprzył tak, jak lubi i jak tylko sobie zamarzy.

                „Poradnik pozytywnego myślenia #4”: 

1.       Wszystkie plany legły z gruzem? Ty też sobie legnij. Nie masz już po co wstawać. Skoro wszystko się posypało, nie ma sensu płakać nad rozlanym mlekiem, biedaku.

2.       Nic nie naprawisz. Przeszłości i tego co się wydarzyło, nie ma jak zamazać.

3.       Nie rycz.

Dlatego też właśnie w tym momencie uświadomiłem sobie, dlaczego kiedyś postawiłem sobie zasadę, aby nie dopuszczać do siebie innych ludzi. Papilio sprawił, że zacząłem dokonywać niewłaściwych wyborów. Piotr dał mi złudne nadzieje. Justyna i Mikołaj… wtargnęli na moje pole, zasiali, zebrali i zniknęli, zostawiając wyjałowioną ziemię.

4.       Wróć do starych zwyczajów. Tych własnych, własnej polityki, która płacze, bo kiedyś była niesamowicie ważna, a nagle została odtrącona. Podejmujesz się tego zadania?