Struktura skrzydeł: 9. Ładny chłopaczek

10 lipca, czwartek

                Mam lat osiemnaście, jestem jeszcze młody. Stosuję się zasad, co z tego, że własnych i niepublikowanych. Jak na wzorowego obywatela własnego państewka myśli przystało.

                Ostatnio jednak stałem się o wiele bardziej rozkojarzony i musiało dojść do potknięcia. Przedawkowałem, bo było mi dobrze. Papilio znowu się wkurwił. Czasami mi go żal, że musi tyle przez mnie przeżywać. Martwię się, że w końcu żyłka mu pęknie. Do tego złość piękności szkodzi.

 Jego krawiecka kariera się rozkręcała, miał kilka dziwnych zamówień. Powinien stworzyć własną kolekcję marynarek w motyle.

                Nigdy nie mówiłem, że chcę umrzeć. Owszem, często wspominam o śmierci, ale jeszcze nigdy jej nie pragnąłem. Zazwyczaj starałem się jej ustrzec. Drobne potknięcia zawsze się zdarzają. Wylądowałem w szpitalu drugi raz w ciągu tych wakacji. Dodatkowo chcieli mnie wysłać na odwyk i prawie im się to udało. Nigdy bym nie pojechał do żadnego ośrodka. Jest to jedna z najbardziej przerażających myśli.

                Byłem w szpitalu dwa dni. Papilio ma mnie dosyć i zagania mnie do nieustannej pracy. Syfi specjalnie i wyżywa się na mnie o drobinkę kurzu. Stare, dobre czasy.

14 lipca, poniedziałek

                Papilio ma niesamowite obroty. Szyje, sprzedaje towar, jak on to robi? Można by tylko chwalić tego człowieka renesansu, kurwa!

                W końcu pozwoliłem mu się przelecieć, bo szczere jest mi to już wszystko jedno, co robię w nocy. A facet niech się cieszy. Mimo mojego poświęcenia nie ma znaczącej taryfy ulgowej. Śpię krótko, rano się włóczę, póki mam chwile spokoju, a Papilio jeszcze śpi. W moim pokoju jest pewne tajemne przejście, które odkryłem dosyć dawno temu, przy przesuwaniu szafy. Sprytnie jest ukryć drzwi za meblem. Dzięki nim mogę teraz wchodzić i wychodzić z pokoju bez potrzeby gonienia na górę. Mam teraz o wiele łatwiejszy sposób wietrzenia pokoju. Drzwi mogę chować za moimi wielkimi płachtami materiału na ścianach. Wychodzę, siadam na schodkach, palę i nie zadymiam pokoju.

               

                Mam gąsienice w kokonach. Kilka zdechło, ale reszta się przepoczwarza. Miło widzieć, że kilku twoich najsilniejszych podopiecznych wciąż znakomicie się trzyma. Daje to pewną satysfakcję. Papilio też jest zadowolony. Znowu ze mną normalnie rozmawia, z przerwami na rozkazy. Seks na zgodę to seks na zgodę, zawsze działa.

17 lipca, czwartek

                Miło jest znów czuć zapachy kremu z filtrem. Mojej pięćdziesiąteczki. Zapachy umilają czas. Siedzę i wdycham, to to, to tamto.

18 lipca, piątek

                Poziom wkurwienia Paplio trochę opadł, ale to nie znaczy, że nie czuć jego dąsów. A czuć na kilometr. Dokucza mi, nie tak sugestywnie jak kiedyś, ale o wiele bardziej nachalnie. Ja już go czasami naprawdę nie rozumiem. Dobra, znów łażę z nim do jego klubu i już potrafię wysiedzieć z jego kolegami, którzy nie są tacy źli. Bóle mi już przeszły, zostało mi tylko parę siniaków i mogę funkcjonować normalnie. Przenoszę się tylko wtedy, gdy zauważę Piotra. Niech skurwysyna ciekawi, dlaczego jego dawna przyszła dziwka idzie do kibla akurat wtedy, kiedy on się pojawia.

Nie rozmawiałem z nim od momentu, kiedy zaczynałem moją ucieczkę-niewypał. Sam też nie zrobił pierwszego kroku. Tylko raz spytał się Papilio, co mi się dzieje. Ja tylko czekam, aż się trochę postara, znajdzie mnie i wszystko sobie ładnie wyjaśnimy. W końcu to on był pierwszym, który mnie pieprzył.

19 lipca, sobota

                Jutro ktoś przyjdzie.

21 lipca, poniedziałek

                Jasnowłosy obiecał, że do mnie przyjedzie i dotrzymał słowa. Wtedy właśnie zadzwoniłem do niego po pijaku. Chciałbym, aby czasem po prostu rzucał słowa na wiatr, gdyż obawiałem się tego spotkania. Nie chciałem fundować mu dnia pełnego moich fuknięć, bo zachowywałem się, jakbym miał okres. W sumie, nie było aż tak źle. Nie zmienił się dużo. Tylko troszkę. Kiedyś znałem go tak dobrze, że dostrzegam każdą, najmniejszą różnicę. To takie fascynujące.

                Spotykanie kogoś po dłuższej przewie jest bardzo krępujące. Z początku. Rozmawialiśmy o błahych sprawach, siedząc na naszym starym miejscu – ławce na jednym z najwyższych punktów rezerwatu. Pobyliśmy razem tylko trochę, gdyż nabrałem ochoty, na wymiganie się od spędzenia z nim większości czasu. Musiałem po prostu pomyśleć. Chciałem odświeżyć z nim znajomość, a jednocześnie wolałem, by dał mi spokój i pozostał daleko, razem  przeszłością. Zastanawiam się, dlaczego jemu wciąż zależy na spotkaniu ze mną i czemu lubi do mnie przyłazić. Po powiedział, że lubi. Dziwak.

                Z pół roku nie byłem na Facebook’u i teraz postanowiłem trochę postalkować jasnowłosego. W czasie wyjazdu zdążył mieć dziewczynę, z którą zerwał parę dni temu. Tak przypuszczam. Wynika to z komentarzy. Ach, jak miło, że dzięki zwykłej stronce można się anonimowo dowiedzieć tylu rzeczy.

22 lipca, wtorek

                Znam już rozkład zajęć Papilio na pamięć. Biedak, ma pracę we wakacje. Dostał się do jakiejś firmy odzieżowej, szalony. Siedzi tam teraz od rana aż do 15. Ja w tym czasie zdążam zrobić spacer, posprzątać, naćpać się kilka razy, pomalować, przebrać się i czekać na niego z prawie dokończonym obiadem.

                Dzisiaj jednak ja zmieniłem trochę swój rozkład, on jednak w żaden sposób nie mógł się o tym dowiedzieć. Zaprosiłem do siebie jasnowłosego. Nawet bardzo ładnie posprzątałem pokój i schowałem bardzo głęboko wszystkie moje kiecki. A mam już cztery i zdążyłem je pokochać, co jest jedną z najbardziej pedalskich rzeczy, które dotąd zrobiłem. Nie chciałem mieć przed nim tajemnic, ale ta sprawa działa się tylko pomiędzy mną i Papilio.

                Pokazałem mu motylarnię i grube kokony. Jeden motyl się już… wykluł? Wyszedł? W każdym bądź razie, na szybce siedział sobie mój motyl z sowim okiem na skrzydłach.

                Pożegnaliśmy się, zanim czas zaczynał mnie gonić i musiałem zacząć przygotowywać obiad. Nie będę ukrywać, że było mi trochę żal, kiedy odchodził, ale to nie znaczy, że powróciły stare uczucia. Nie chcę ich już. Nie chcę już żadnych. Chcę być aseksualny, a-wszystko-alny.

26 lipca, piątek

                Kiedy pozwoliłem mu raz, dwa, trzy razy, pomyślał sobie, że już wszystko mu wolno. Irytujący staruch, perwers. Przestał rozumieć, co to znaczy „nie”. Jego niewyżyty kutas przestał.

                A ja przestałem mieć dla niego jakikolwiek szacunek. Tak bardziej w głębi duszy. Jest jeszcze pewna warstwa we mnie, taka siedząca o wiele wyżej w hierarchii, która czasami się go boi. Uderzył mnie raz i nie chciałem, by zrobił to ponownie.

                Czy mogę sobie wmawiać, że wiem, jak czuł się Mikołaj w chwili, kiedy go pocałowałem bez jego woli? Może w pewnej części.

28 lipca, poniedziałek

                Pamiętam, kiedy mogłem to sobie tylko wyobrazić. Kartkując zeszyt, widzę dokładną datę, którą był dzień  23 marca 2013 roku. Wydaje mi się, że minęło od tego znacznie więcej czasu aniżeli prawie półtora roku. Byłem wtedy jak zakochany gołąbek, karcący się o każde podobne myśli.

                Papilio znowu polazł do tej swojej pracy, cały uchachany. Codziennie dziwnie na niego patrzę, bo nagle przestał zwracać uwagę na to, czy sprzedał dzisiaj jakiś towar. Dawno niczego nie sprzedawał, dlatego sobie po troszku biorę, żeby znów nie przedawkować. Bycie na skraju śmierci jest dziwnym uczuciem.

                Zagadaliśmy się z jasnowłosym i siedział u mnie już troszkę za długo, a za chwilkę miała wybić godzina, w której siadam przed lustrem i tworzę mój perfekcyjny, dziwkarski-pedalski make-up. Dziwiłem się, że minęło już tyle dni, odkąd do mnie przyjechał, w ogóle straciłem rachubę. Było mi z nim dobrze.

                Oczywiście, że już wiedział, co robię popołudniami – dokładniej, jak wyglądam popołudniami. Mimo, że wiedział, nie chciałem, by widział.

                Zrobił coś, o czym od dawna marzyłem, jednocześnie łamiąc mi serce. Jest mnóstwo takich sytuacji, które niszczą ci nastrój w kilka sekund. W pewnym momencie podszedł do mnie tak blisko, jakby z zamiarem pocałunku. Było mi tak gorąco, a on… w ostatniej chwili odwrócił głowę. I poszedł.

 29 lipca, wtorek

                Obiecał przyjechać pod koniec wakacji. Ja cały czas chodzę jak struty, obwiniając się o wszystko. Jasnowłosy nie przyszedł, tylko zadzwonił, że już wraca, bo lecą z rodziną do Grecji na tydzień. Tak bardzo chciałem, aby mi wszystko wyjaśnił. Albo, żebyśmy zapomnieli. Albo, żeby to był tylko sen.

                Niech już nie wraca. Wstyd mi się zrobiło. Jadę z Papilio do Niemiec pod koniec sierpnia. Potem jakaś niespodzianka.

Nie mam ochoty na nic. Nienawidzę wakacji. Dwa miesiące upałów i pustych dni, których za nic w świecie nie potrafię niczym zapełnić.

4 sierpnia, poniedziałek

                Już w zeszłym roku szukałem jakiegoś zajęcia. Tym razem naprawdę mi się poszczęściło i dorabiam sobie w budce z fast foodem pod Tesco. Żadna praca nie hańbi. Przynajmniej mam cień, nikt mi nie przeszkadza, gdyż przestrzeni w tej przyczepce starcza tylko na jedną osobę. Udało mi się wryć na tę posadę dzięki wspaniałym umiejętnościom przekonywania i nachalności.

                Cień jednak mało pomaga i panuje tam niesamowita duchota, ale warto trochę pocierpieć. Aby sobie poprawić nastrój muszę się komplementować, że zwabiam klientów urokiem. Siedzę tam do popołudnia i cieszę się, że mam później o wiele mniej czasu do zagospodarowania.

8 sierpnia, piątek

                Papilio się wkurwia, że nie jestem już taki, jak kiedyś. Kompletnie nie rozumiem tego człowieka. Na nic nie pozwalam – źle, pozwalam – też źle, kurwa.

                Gorzej niż z babą.

                I to ja niby tutaj jestem babą.

10 sierpnia, niedziela

                Nie mogę wyrzucić z siebie myśli pełnych melancholii. Niby jest dobrze. Wkracza rutyna. Powierzchowny spokój.

                Robię sobie poranny spacerek. Jest wtedy perfekcyjna temperatura, nie ma upału. Wracam, siedzę u siebie lub w motylarni póki Papilio nie wyjdzie do pracy. Potem sam się zbieram. Wracam, ogarniam willę i obiad. Od czasu do czasu wychodzimy do jego klubu. Albo opychamy towar. Lub też zostajemy w domu i pozwalam mu na niewłaściwe zachowanie. Ewentualnie schodzimy sobie nawzajem z drogi, kiedy Papilio jest nabuzowany.

20 sierpnia, środa

                Wakacyjna robota poszła się pieprzyć. Papilio zaciągnął mnie do Niemiec. Oczywiście, że nie gardzę takimi wakacjami, tylko, że najgorszym aspektem tej wycieczki jest pewna osoba, która pojechała z nami.

                Ten chuj Piotr.

                Próbowałem się nie odzywać do niego przez całą drogę, ale jak na złość stało się to niemożliwe. Na szczęście nie poruszał drażliwego tematu przy Papilio, który wciąż nie wiedział o naszym pseudo-byłym związku. Doskonale jednak zdawał sobie sprawę, że staram się go ignorować. Wypieprzyłem go na tylne siedzenie, żeby na niego nie patrzeć.

                Nie potrafię jednak zrozumieć tego, że wciąż za nim tęsknię. Tak troszkę. Nie jestem w stanie wywalić z pamięci chwil spędzonych Piotrem; było mi w końcu wtedy dobrze. Nie żeby to wprowadziło do mojego życia jakieś znaczące zmiany, ale miła świadomość potrafi czynić cuda. Niestety musiałem się przeliczyć, jak za każdym razem, kiedy mam na coś nadzieję. Nie ważne, czy będę działał, czy też nie, los mimo wszystko znajdzie jakiś sposób, aby spieprzyć ci te chwile radości.

24 sierpnia, niedziela

                Papilio ma wkurw, a w samochodzie nie ma jak się schować.

                Nie chowam się przed nim, bo się go boję. Wolę znikać tylko dlatego, żeby go nie widzieć i nie musieć wzdychać „O nie, znowu…”. Życie z takim zmiennym człowiekiem też z czasem robi się nudne, bo i tak wiesz, jakie zmiany nastąpią. Wolę jednak nie spływać przy nim z fotela, bo znowu sobie coś nawymyśla.

                Przez ostatnie cztery dni nie stało się nic, co jakoś mogłoby na mnie wpłynąć. Mam nudne życie. Nie wiem już, co mam ze sobą robić. Nawet kiedy jestem w Niemczech i mogę zacząć wkurwiać ludzi moim łamanym niemieckim.

                Braki inspiracji.

                Braki chęci.

                Odechciało mi się oddychać.

25 sierpnia, poniedziałek

                Siedzimy w samolocie. Lecimy w nocy. Papilio śpi. Śmiesznie wygląda. Ja cierpię ostatnio na insomnię.

                Za chwilkę wylądujemy we Francji. Oto niespodzianka, o której wspominał.

                Zastanawiam się, dlaczego zechciał robić sobie ze mną wakacje. Nigdy nie zrozumiem stopnia, w jakim mu na mnie zależy. Nigdy nie zrozumiemy siebie nawzajem. Nasze relacje są wyzerowane. Jednego dnia rozmawiamy, śmiejemy się, nawet całujemy. Drugiego zaś pałamy nienawiścią, aż nam błyskawice z oczu lecą, a ten zboczeniec chce mnie zgwałcić. Wszystko się równoważy i zawsze kończymy na 0. Tak jak teraz.

                Chcę się o niego oprzeć, ale się wstydzę. Ostatecznie jednak się opieram.

                Nie lubię ludzi, którzy się na mnie gapią. Dużo ich tutaj jest. Nasza tułaczka po Niemczech zakończyła się lotniskiem w Ostravie. W międzyczasie byliśmy jeszcze w willi, zebraliśmy się i nakarmiliśmy motyle, które i tak pewnie zdechną bez opieki.

                Gapią się na mnie. Jakaś brzydka Niemka, która charczy do sąsiadów w swoim języku. Też się na nią gapię. Ona nawet nie zdaje sobie sprawy, że o niej piszę. Miło mi na samą myśl, że dla własnej przyjemności obsmarowuję ludzi w głupim zeszycie. Robiłem już tak kiedyś i nie zamierzam z tym kończyć.

                No co, brzydulko, takiego czegoś jeszcze nie widziałaś?

                Rozmawiam z nią wzrokiem. Co chwilkę tylko coś tutaj skrobię.

                Chyba się zorientowała, że coś nie halo z tym zeszytem. Gapi się teraz na niego.

                Biedny zeszyt.

                Pewnie płacze, że pożera go taki kartofel.

                Ja po cichu płaczę ze śmiechu, bo coraz więcej osób się mną interesuje. Jakby brzydka Niemka wysłała im sygnał, którego ja nie odczułem.

                Dawno się tak dobrze nie bawiłem. Udawałem przez moment, że nikim już się nie interesuję. Przycisnąłem się do Papilio, tak ładnie wtuliłem, jak jeszcze nigdy, pocałowałem go ślicznie. Tryb dzieciucha. Dziad się nie obudził. I dobrze.

                Chciałem zobaczyć minę Niemki i innych, ale zrujnowałbym cały plan, bo mogliby uznać, ze się popisuję. Bo rzeczywiście zrobiłem to, by się popisać, ale oni mogli o tym nie wiedzieć.

27 sierpnia, środa

Bienvenue en France!

Czy jakoś tak.

Lecąc samolotem byłem trochę naćpany. Ostatnio brałem mniej i czasem mi się zdawało, że już nie muszę. Marzenia ściętej głowy.

W zeszłym tygodniu snułem się jak jakiś duch. Nagle odżyłem. Wydaje mi się, że to wszystko spowodowane było obecnością Piotra. Wypieram się, że on już nic dla mnie nie znaczy. Dawno nie odmawiałem trzynastu kurew i nie mam zamiaru – to już trochę takie szczeniackie.

Może zrobię to jeszcze kiedyś w ostatecznym akcie desperacji.

Nie udało się nam z Piotrem porządnie pogadać. Przynajmniej chłop wie, dlaczego się tak zachowywałem ostatnimi czasy. Może w końcu obudzi się w nim jakieś poczucie winy i świadomość, że dosyć silnie zranił swoje małe coś. Ciekawe, czy jego przyszła żonka wie o jego ekscesach. Nie chcę w jakikolwiek sposób po nim rozpaczać. Było, minęło – powinienem jednak myśleć nieco bardziej pozytywnie, dlatego dodaję go do świeżo utworzonej listy miłych wspomnień.

Piotr był bardzo miłą odskocznią od humorków Papilio. Czułem się przy nim chciany i potrzebny, w pewien szczególny sposób. Uwielbiałem siedzieć przy nim ze świadomością, że w pewien sposób dokuczam Papilio. No cóż, wszystko należy już do przeszłości. Taśmę należy rozwinąć dalej.

Wczoraj wylądowaliśmy we Francji. Byłem już kiedyś w tym kraju, ale nie w Cannes, które wybrał Papilio. Cannes to miasto słynnego festiwalu filmowego, który niestety odbył się w maju.

Cannes to duże, popularne miasto, czyli takie, jakie Papilio lubi najbardziej. Mnóstwo ludzi, każdy zaabsorbowany sobą, nikt nie zwraca na ciebie głębszej uwagi.

Czuję się tutaj trochę jak w raju, tu każdy szczebiocze w innym języku, jest ciepło, jest piękne morze. Uczta dla oczu i innych zmysłów. Zupełne przeciwieństwo do mojego wnętrza, które powoli się oczyszcza.

Nawet Papilio jest jakiś inaczej radosny. Siedzi sobie wieczorkami na balkoniku, pije i podziwia krajobrazy. Czasem siedzę z nim, jak kotek; tak jak kiedyś.

Jest mi zadziwiająco dobrze. Kiedy nie jestem do niczego przyzwyczajony, czuję się jak inny człowiek.

To nie ja.

Halo, Daniel, gdzie żeś się podział?

29 sierpnia, piątek

                Czuję się tutaj tak obco. Nie z nam siebie.

                Przeszliśmy z Papilio chyba z pół Cannes, wzdłuż linii brzegowej. Papilio nie jest typem plażowicza, dlatego nie rozkładamy się na plaży jak typowa rodzinka. Smaruję się moją kochaną pięćdziesiątką. Chciałbym, żeby istniała setka. Nie mam zamiaru się opalić.

Byliśmy pod wieczór nad morzem, kiedy woda wydaje się być cieplejsza niż powietrze. Zostałem wrzucony do wody przez tego dziada, który później wytarzał mnie w piasku. Czułem się jak syn z ojcem na męskich wakacjach (no dobra, połowicznie męskich wakacjach).

Seks na tak popularnej plaży jest czymś bardzo niemoralnym, dlatego nie mogliśmy sobie pozwolić na coś takiego. I bardzo dobrze. Martwiłbym się, że powróci stary Papilio.

Hej, Papilio, kim teraz jesteś?

30 sierpnia, sobota

                Na wczorajszej imprezie pod hotelem poznałem Ashley.

                Ashley była angielką, także wybrała się tutaj z rodzicami na wakacje. To tak z grubsza.

                Wylała na mnie drinka i tak wszystko się zaczęło.

                Papilio pozwolił mi posiedzieć dłużej, on sam wrócił do pokoju. Zadziwiające, że tak mi zaufał. Zazwyczaj nienawidził zostawiać mnie samego.

                Z początku Ashley wydawała mi się upierdliwa. Może dlatego, że zazwyczaj nic o sobie nie mówię. Ba, w ogóle się nie odzywam.

                Śmiała się z mojego angielskiego, kiedy coś przekręciłem lub pod presją stworzyłem połowicznie niegramatyczne zdanie. Bo ona myśli, że nieustanna rozmowa w obcym języku jest łatwa! Sama nie musi się niczym martwić. Prócz tego umie jeszcze francuski.

                Ashley miała urodę i wygląd sarny, była trochę nieokiełznana. Dała mi swój numer, który został zapisany na nowej karcie jako drugi. Pierwszym uhonorowałem Papilio. Kupiłem kartę Lycamobile żeby się trochę odciąć i mieć kontakt wyłącznie z Papilio, w razie czego.

                Pierwszy raz przy niej pomyślałem sobie, że chciałbym spróbować, jak to jest z dziewczyną.

                Kiedy patrzyłem na Ashley i porównywałem ją z Justyną i jej koleżankami, na myśl przyszły mi dwa różne światy.

                Jak to jest być stereotypowo normalnym facetem?

                Tego raczej nigdy się nie dowiem. Ashley to dziewczyna, która po raz pierwszy zaintrygowała mnie w ten sposób. Ona także miała własną filozofię, która nie pokrywała się z moją, ale byliśmy w stanie wyjaśnić sobie różnice własnego rozumowania.

                W jej oczach byłem strasznie przewidywalny. Od razu wykryła, że Papilio wcale nie jest moim ojcem. Bo rzeczywiście. Może w papierach mam zapisane, że to mój ojczym, ale mentalnie nigdy bym go tak nie nazwał. Brr.

                Chciałem Ashley. Przez dosyć długi okres czasu nie pojawiła się przy mnie osoba, która tak szybko potrafiłaby mi zawrócić w głowie.

                Ashley zniknęła jak sarna w gąszczu, nim się obejrzałem.

31 sierpnia, niedziela

                Och, Danielku, co to za poezje wypisujesz? Jakieś romansidła? Co ci?

                Chory jesteś?

2 września, wtorek

                Jak miło.

                Normalni uczniowie grzeją już krzesełka w ławkach, a ty dalej obradujesz we Francji. Nie ładnie.

3 września, środa

                Nigdy nie sądziłem, że kiedykolwiek wpadnę dla jakiejś dziewczyny. Dziewczyny były koleżankami, a nie osobami do wzdychania.

                Ashley to jakaś inna historia, która tutaj nie pasuje.

                Danielku, wszystko ok? Byłeś w łóżku z dziewczyną! Woah!!!

No, i jak? ♥

Chyba przeżywam załamanie.

Ashley wyjechała dzisiaj w nocy. Zapewne jest już w domu i głowi się nad tym, kogo czuła w sobie zeszłego wieczoru. Pewnie płacze ze śmiechu, że spotkała kogoś z zerowym doświadczeniem w sprawie seksu z kobietą.

Było, minęło.

Założę się, że już się nie spotkamy.

Bardzo dobrze.

Koniec z sarenką Ashley.

W sumie Ashley była trochę taką szmatą, skoro dała się prawie obcemu chłopakowi.

Papilio nie wie.

Jestem w końcu jego ładnym, wiernym chłopaczkiem.