Struktura skrzydeł: Epilog

Moje skrzydła nie mają łusek w kilku miejscach. Są przetarte i widnieją na nich blizny po zasklepionych ranach. Każda z nich jest jednak inna. Większość zrobiłem sobie sam, kilkanaście nigdy się nie zagoi, lecz reszta już prawie znikła.

Prawie.

Wydaje mi się jednak, że lepiej by było, kiedy skrzydła całkowicie by znikły. I lepiej dla mnie, nie musiałbym ciągle myśleć o ich stanie, oraz dla nich – nie musiałyby się więcej męczyć.

Może one wcale tego nie chcą, ale ja tutaj decyduję. To ja mam władzę.

Możliwe, że często tej władzy nadużywam, albo nie korzystam z niej wcale; nieświadomie pomijam momenty, kiedy warto byłoby jej użyć. Nie potrafię należycie nad nią zapanować ani umiejętnie ją porcjować. Mówiąc prostymi słowami – nie jestem jeszcze gotowy na to, by żyć.

Kiedy jest się młodym, uwielbia się eksperymentować i sprawdzać, nie zważając na konsekwencje. Idzie się nie patrząc na boki, jak koń z klapkami na oczach. Nie myśli się o sprawach przyszłości i co może wyniknąć z naszej decyzji. Myślimy sobie – a, co mi tam…

A później jest płacz. Niezadowolenie. I żal.

Zbyt trudno jest zdecydować się na jedną opcję i trwać przy niej, a co dopiero zrezygnować z czegoś… Być zmuszonym do przestawienia się i zaniechania swoich nawyków – mijania codziennie tych samych budynków, wstawania o dokładnie wyznaczonej godzinie, ponieważ wiesz, że masz stąd do szkoły dokładnie dwadzieścia jeden minut drogi pieszo, widywania dzień w dzień wytyczoną grupkę ludzi…

Od czasu do czasu staje się tak, że w ulubionej sałatce zaczyna brakować składnika, a ty doskonale zdajesz sobie sprawę jakiego, lecz za nic w świecie nie jesteś już w stanie go zdobyć.

Zaczyna się od tego, że wszystko z pozoru brnie przed siebie po prostej i nie musimy uważać na żadne zakręty czy dziury, bo kilka dni temu lali nowy asfalt. Niestety natura bywa taka, że właśnie w tak piękne chwile uwielbia wciskać jakąś pętelkę w idealnie wygładzoną nić losu. Stawia nas przed ciężkimi wyborami, które mają decydować o tym, czy pojedziemy dalej piękną autostradą czy zabłoconą ścieżką prowadzącą na zadupie.

Stajemy przed pętelką i zastanawiamy się – ominąć, rozwiązać czy zawrócić? Nie mamy pojęcia, która opcja jest dla nas najlepsza. Może kiedy troszkę się pomęczymy i rozsupłamy kłaczek okaże się, że nasze starania przynoszą efekty? A co jeśli bardziej opłaci nam się zwątpienie w swe siły i wrócimy do punktu wyjścia? A może wystarczy jedynie ominąć punkt, który chce przysporzyć nam trudności?

Niestety nigdy nie jest tak prosto, jak się nam wydaje.

Ja wybrałem ostatnią opcję. Kiedy pojawiły się komplikacje, w żaden sposób z nimi nie walczyłem. Powiedzmy, że momentami miałem w dupie to, co się ze mną może stać. Dopiero po czasie zacząłem odczuwać skutki.

Początek był niewinny. Wyjechałem na obóz do Bułgarii, gdzie uświadomiłem sobie, jakimi uczuciami darzę jasnowłosego. Jeszcze wtedy byłem gówniarzem ze świeżą szesnastką na karku. A później rozpoczęła się rewolucja, która trwała do kwietnia następnego roku. Tam postanowiłem zgrywać pokrzywdzonego przez los chłopaczka z bujną wyobraźnią i marzeniami. Rzeczywiście, nie postawiono mnie w zbyt dogodnej sytuacji, ale kiedy teraz o tym myślę już wiem, że ani trochę się nie starałem. Gdybym był bardziej uparty, prawdopodobnie udałoby mi się chociażby pogodzić z mamą, a nie wracać po dwóch latach jako syn marnotrawny.

Lecz wyszło jak wyszło. Rozwód rodziców i traktowanie mnie jak powietrze czy zaraza skierowało moje kroki do ściany, na której ujrzałem zawieszoną listę; wisiała ona jednak zbyt wysoko, abym mógł ja przeczytać. Tą ścianą okazał się Papilio, który zaoferował mi pobyt u siebie, a ja zgodziłem się na to bez zbędnych ceregieli. Miałem siedemnaście lat i chyba chciałem szaleć, skoro pakowałem się do domu prawie obcemu człowiekowi!

Z czasem rosłem i łatwością mogłem przeczytać kolejne punkty na liście. Dowiedziałem się jak to jest być obmacywanym przez starszego faceta, jak wygląda dzień z życia pokojówki, odkryłem nowe zakamarki umysłu i dowiedziałem się, jak prowadzić amatorską hodowlę motyli. Prócz tego poznałem smak seksu, kiełkujących związków, ciemnych klubów, profesji dilera i… wpadłem w nałóg.

Zachłysnąłem się natłokiem nowych doświadczeń.

Te trzy lata minęły zdecydowanie za szybko.

Obecnie wszystkie wydarzenia z willi Papilio traktuję jako wspomnienia. Niekiedy przyjemne – na przykład wyjazd do Francji, pierwsze dni z Piotrem, czas spędzony potajemnie z jasnowłosym, okres powodzenia w szkole – oraz te niestety mniej – niezliczona ilość zawodów, żalu, złości i niezrozumienia dla własnego toku myślenia.

Sumiennie chodzę na terapię, która ma mi pomóc w odszukaniu swoich mocnych stron i pozytywnych wartości, które sprawią, że polepszy mi się spojrzenie na życie. Ale czy tak się stanie? Jedyne co mogę zrobić to wierzyć, że odkopię tego starego, niewinnego Danielka, który jeszcze nie zobaczył tej straszliwej listy.

Staram się nie myśleć o tym, że jestem uzależniony. Otrzymałem jakieś tabletki, które zażywam regularnie, zgodnie z receptą i kładę się spać, za każdym razem z nadzieją na lepsze jutro. Czasami jednak jest gorzej i myślę sobie, że nie dam rady z tego wyjść.

Raz polazłem do klubu, w którym uwielbiał przebywać Papilio i nabyłem małą działeczkę, naprawdę maluteńką, ponieważ tak mnie to gnębiło.

A potem miałem największe w życiu wyrzuty sumienia i zostałem zbesztany przez mojego terapeutę. Zgodziłem się na takie traktowanie i zapewniałem, że porządne wypomnienie mi prosto w twarz wszystkich moich ostatnich przewinień i zapewnień bardzo mi pomaga.

Poprosiłem, żeby spróbował znaleźć dla mnie jakiś odległy ośrodek odwykowy. Żebym nawet nie wiedział, gdzie się to znajduje i żeby poinformował o tym moją matkę, która zawiozłaby mnie tam z zawiązanymi oczami. Czasami trzeba sięgać po drastyczne środki.

Czuję, że się wypalam.

Co jakiś czas myślę o jasnowłosym. Z początku starałem się nie wspominać go w ogóle, nie myśleć o jego twarzy, jego dłoniach, które uwielbiały bawić się moimi włosami… Wtedy wręcz nie mogę nabrać powietrza, gardło mi ściska, jak gdyby ktoś zamierzał je zszyć i już ściągał ostatnią nitkę, by zawiązać mocny supełek.

Był taki czas, kiedy siedziałem w pokoju i nie robiłem nic poza wycieraniem z oczu łez, przeżywaniem kolejnych napadów i próbą zajęcia się czymkolwiek, byleby tylko moje ręce nie leżały bezrobotne.

Kochanek mojej mamy nie plątał mi się pod nogami i jeszcze nie nadarzyła się okazja, bym mógł pogadać z nim sam na sam.

Nie chcę.

Moje relacje z mamą są zupełnie inne. Jak gdyby stała się zupełnie odmienną kobietą, odkąd mieszka z tym wciąż dla mnie obcym facetem. Czuję, że wraca do mnie taka iskierka, która nazywana jest miłością matki i syna. Moja mama jest dla mnie teraz jedyną podporą – motywowała mnie przy maturach, które jakoś udało mi się zdać, mimo, iż nie chciano mnie do nich dopuścić ze względu na problemy z ćpaniem itepe; rozmawia ze mną, kiedy tego potrzebuję. Chciała nawet się wyprowadzić stąd, gdzieś daleko, abym odpoczął i zaczął żyć na nowo. Nie zgodziłem się, ponieważ wiem, że dla niej ta okolica jest jedną z ważniejszych wartości.

Dostałem od Papilio sporo pieniędzy, więc kiedy uda mi się dostać na jakieś studia, czy policealne czy też zaoczne, spróbuje poszukać dla siebie jakiegoś mieszkania. Postaram się także odnaleźć nowe towarzystwo, gdzie już nie będę musiał się izolować i w końcu znajdę z kimś wspólny język, jak to udało mi się z jasnowłosym, przez moment z Justyną, Mikołajem, a nawet takim Marcinem czy… Papilio.

Teraz jednak muszę przetrwać na odwyku i wygrać walkę z nałogiem. Mama nadzieję, że tym razem się mi uda. Próbowałem tego dokonać już kilkakrotnie, będę więc próbował aż do skutku. Wróciłem nawet do mojego naturalnego koloru włosów, by zapomnieć o tamtych wariacjach.

Coraz silniej poznaję wszystkie me niemoce. Skrzętnie skrywam ból po bezsennej nocy.

Przydałoby się, abym gdzieś schował ten dziennik. Niestety nie jestem w stanie go wrzucić w ogień, znaczy dla mnie zbyt wiele… I choć nie wygląda już najlepiej, jest pozbawiony kartek, brudny, jest to świadectwo tego, co działo się ze mną przez ostatnie trzy lata. Najlepiej będzie, jeżeli go gdzieś głęboko wcisnę i zachowam, a kiedy za kilkanaście lat najdzie mnie taka potrzeba, odkopię go i na nowo odkryję, kim stałem się kiedyś. Może to mnie do czegoś zmotywuje czy odmieni moje decyzje?

~

Papilio, wciąż jesteś dla mnie najbardziej tajemniczą postacią, którą zdołałem poznać. Podobno siedzisz teraz w więzieniu – wypadek ze skutkiem śmiertelnym, z promilami we krwi jest karalny właśnie tak. Zastanawiam się, czy odkryli twoje drugie ja, którym jest handel narkotykami. Mam nadzieję, że nie. Doprowadziłeś do wypadku, w którym zginęła najukochańsza dla mnie osoba – powinienem ci mieć jak najbardziej za złe, lecz nie chcę, byś miał jeszcze większe problemy. Tyle na razie ci wystarcza, w końcu zniszczono twoje plany co do wyjazdu za granicę i musisz chwilkę poczekać, aż dostarczą ci materiału, abyś mógł je odbudować.

Wciąż kojarzysz mi się jako ten twój Papilio Lowi, którego błękitne skrzydełka pożera czerń mroku. Jest to mój własny dowód na to, że twoja osoba pochłania pozorną niewinność i delikatność drugiej osóbki i zmienia ją.

Nie znam szczegółowo twojej przeszłości, nigdy też nie opowiedziałeś mi, czym się zajmujesz kiedy znikasz na całe dnie i noce. Jestem ci jednak w pewien sposób wdzięczny za to, jak pobyt w twojej willi zmienił moje zachowanie, sposób myślenia, a może nawet charakter. Pozwolił mi na odkrycie siebie, nawet za straszliwą cenę. Czasem jednak warto się poświęcić, by w przyszłości nie popełniać podobnych błędów i nie wzorować się na tym, kim byliśmy kiedyś.

Dlatego też pragnę, abym moje skrzydła zabrano jak najdalej ode mnie. Odcięto i unicestwiono w ogniu, który jest dla mnie symbolem końca. Moje skrzydła są przecież takie okropne. Nie są żadną pamiątką, lecz utrudnieniem i obciążeniem. Na co mi więc takie coś?

Muszę się ich pozbyć tak samo jak tych wszystkich niepotrzebnych pamiąteczek zalegających szafy. Wystarczy, że zostaną jedynie jako wspomnienia zapisane w moim umyśle.

Mam jeszcze tylko jedno pytanie:

Jaka jest twoja struktura skrzydeł, Papilio?