To powoli nas zabija: ROZDZIAŁ 10

                   Doktor Karol przyszedł po Olivera następnego dnia.

                Chłopak zupełnie stracił poczucie czasu. Przebywał w laboratorium od paru godzin a już nie potrafił rozróżnić pory dnia. Niby na jakiej podstawie? W pokoju nie było żadnego okna, gdzie mógłby wyjrzeć na zewnątrz. A gdyby nawet było, zapewne widziałby jedynie podziemia. Nie widział też żadnych czterech cyfr, które naturalnie układały się w poszczególne godziny. Został pozbawiony komunikatora w radzieckiej furgonetce. Kiedy nie wiedział, która jest godzina, zaczynał szaleć.

                Odkąd wrócił z łazienki, nie ruszył się dalej już nigdzie więcej. Usiadł na dolnym łóżku i opierając się o ścianę próbował nie zdechnąć z nudów. W żadnym stopniu nie chciało mu się spać, a kiedy spoglądał na buteleczkę Werniksu, znowu go naciągało. Chciał być przygotowany na ewentualną, kolejną porcję rzygowin. I tak zapewne tym razem wyleciałaby jedynie sama woda.

                Nie miał pojęcia, kiedy udało mu się zasnąć ani ile godzin spał. Może minut? Blade światło w pokoju ani trochę się nie zmieniło. Kiedy się rozbudził, przeciągnął, wygładził prześcieradło i wykonał kilka rundek wokół pokoju, spoglądając w każdy zakamarek, zjawił się doktor K. Oliver poznał po jego innym ubraniu, że najwyraźniej jest już kolejny dzień. Dzień mniej przebywania w tym więzieniu.

                – Jak się czujesz? – spytał go mężczyzna głosem pełnym troski. Oliver wiedział, że przybrał on taką barwę tylko ze względu na to, że on jest jego przepustką do bezpiecznego życia za murami Okręgu Nadreńskiego.

                – Dobrze – skłamał.

                – Zażyłeś wczoraj dawkę Werniksu, jak ci mówiłem?

                – Tak – tym razem było to kłamstwo pośrednie. Nie zamierzał mu mówić o rzyganiu, wydało mu się to krępujące.

                – Super – naukowiec chwycił buteleczkę stojącą na stoliku, niby przypadkiem oceniając jej zawartość i sprawdzając, czy Oliver mówi prawdę.  – Chciałbym się jak najszybciej zająć badaniami, lecz szczerze nie mam pojęcia, od czego mam zacząć – westchnął. – Nie muszę niczego w tobie szukać, ponieważ niczego nie znajdę. Chodź do mojego biura, tam mi się lepiej myśli. Tylko się przebierz – wskazał głową na koszulki w kolorze chirurgicznego fartucha.

                Oliver skrzywił się nieznacznie, lecz nie zamierzał dać tego po sobie poznać. Posłusznie wykonał polecenie, spoglądając na swoje przedramię, gdzie widniał jego numerek identyfikacyjny. Skóra wokół niego lekko się zaczerwieniła.

                – Mam nadzieję, że badania nie będą bolesne – próbował zażartować, wplątując aluzję do sposobu wykonania cyferek na jego ręce. Doktor K. nie był w stanie jednak jej zrozumieć.

                – Postaram się, aby tak nie było – odparł naukowiec, wychodząc z pokoju. Oliver spojrzał na niego badawczo, lecz po chwili ruszył na mężczyzną w stronę jego gabinetu.

                – Niczym nowym cię dzisiaj nie zaskoczymy – oznajmił doktor K. kierując się w stronę bramki, za którą wczoraj nielegalnie znalazł się siedemnastolatek. Mimo wszystko „martwe” ciało zanurzone w formalinie wywarło na nim duże wrażenie. Nie takie jak zeszłego dnia, albowiem naukowiec wyjaśnił mu, że nie jest prawdziwe, ale mimo wszystko nie przeszedł obok niego obojętnie.

                – Nie gap się tyle – skarcił go doktor K., kiedy ukradkiem zaglądał do salek, które mijali. W niektórych naukowcy pili pierwszą poranną kawę i wyglądali tak, jakby nie mieli zamiaru rozpoczynać dziś pracy. Dojrzał tam też kilku pobranych, kiedy mignęły mu przed oczami koszulki w okropnym kolorze ciemnego grynszpanu.

                Gabinet naukowca znajdował się kilkanaście kroków dalej, naprzeciwko pomieszczenia, w którym aktualnie nie paliło się żadne światło. Doktor zaprosił go do środka, po drodze wymieniając kilka słów ze swoim znajomym.

                – Musisz sobie przypomnieć, co mogło spowodować, że jesteś odporny na promieniowanie – powiedział, zatrzaskując drzwi i kładąc nacisk na pierwsze słowo.

                – Ale ja naprawdę nie wiem…

                – Spróbuję poprawić ci pamięć – postanowił mężczyzna podchodząc do urządzenia przypominającego aparat do wykonywania rezonansu magnetycznego. – Chociaż nie wiem, czy to coś da, ponieważ to ma za zadanie wspomóc zapamiętywanie kolejnych rzeczy. Połóż się.

                – Więc jaki w tym sens? – Oliver nie ruszył się z miejsca, sceptycznie patrząc na maszynę.

                – Zażyłeś dzisiejszą dawkę Werniksu? – znikąd naukowiec przeszedł na zupełnie inny temat.

                – Nie – odparł wprost siedemnastolatek. – A miałem…?

                – Oczywiście, że miałeś! – oburzył się doktor Karol. – To, że dałem ci ją wczoraj nieco później nie znaczy, że miałeś to wziąć tylko raz. Otworzę ci bramkę a ty migiem lecisz do pokoju i bierzesz tyle co wczoraj. Nie możemy ryzykować.

                Oliver wzdrygnął się na myśl o wczorajszym spotkaniu z substancją i łazienką. Nie miał zamiaru przyznawać się, że najchętniej ponownie zwróci lekarstwo, albo nawet w ogóle go nie weźmie do ust. Musiał jednak być posłuszny. Podążył za doktorem i mijając bramę ruszył w kierunku części mieszkaniowej dla pobranych. Zastanawiał się, czy naukowcy również tutaj mieszkają czy też po prostu przyjeżdżają tu do pracy. Ciekawiło go też, czy są oni czyści czy ich również nie ominęła dawka połowicznego napromieniowania.

                Porwał specyfik z pokoju i udał się w kierunku łazienki. Tak na wszelki wypadek. Nachylił się nad umywalką i nabrał wody w usta, żeby nie poczuć okropnego smaku Werniksu. Zachłysnął się, kiedy ktoś zdzielił go w tył głowy.

                – Pyszne prawda? – usłyszał i prędko się odwrócił. Ujrzał przed sobą dwóch starszych chłopaków, może i mężczyzn, oraz dziewczynę, którą kojarzył z wyższego rocznika w swojej szkole. 

                – Nie bój się – powiedziała dziewczyna, widząc przerażenie w jego oczach, spowodowanie niespodziewanym zaczepieniem.

                – Nie będziemy cię gnoić ani nic w tym stylu. Po prostu nie można tego rozcieńczać – wyjaśnił drugi, spoglądając na buteleczkę trzymaną przez Olivera.

                Siedemnastolatek zmarszczył brwi. Czyżby natrafił na oddział osobiście kontrolujący pobranych, którzy nie wykonują obowiązków?

                – Nie rozcieńczaj, bo prędzej czy później cię nakryją i będziesz miał niemiłe spotkanie.

                Na moment odwrócił się w kierunku umywalki, a kiedy spojrzał za ramię już ich nie było. Mimo wszystko nadal nazywał ich oddziałem specjalnym. O co chodziło tej trójce? Czy zależało im na porządku? I jakie niemiłe spotkanie?

                Musiał się pospieszyć, jeśli nie chciał niemiłej rozmowy z doktorem Karolem. Wziął parokrotnie głęboki oddech, spojrzał do środka butelki i spróbował od razu łyknąć tyle ile zeszłego wieczoru. Od razu odkręcił kran i podstawił usta do zimnej wody. On nie rozcieńczał – jedynie popijał.

                Po chwili wrócił pod bramkę, gdzie został wpuszczony przez innego naukowca. Doktor K. zaczynał się niecierpliwić, dokładnie tak, jak przypuszczał.

                – Już? W takim razie siadaj – powiedział, podchodząc do maszyny.

                – To nie boli?

                – Nie.

                Oliver na miękkich nogach podszedł do urządzenia. Bał się, że naukowiec zamierza pogrzebać mu w mózgu i kiedy pozwoli mu wstać, nie będzie rozróżniał góry od dołu, a wspomnienia będą pojawiać się od tyłu.

                – Czekaj, czekaj, jeszcze się nie kładź.

                Oliver zamarł na moment w pół siadzie, lecz od razu się podniósł. Doktor Karol podszedł do niego z jeszcze nierozpakowaną strzykawką i środkiem odkażającym.

                – Co to? – spytał niepewnie. Wpierw pomyślał, że mężczyzna chce mu pobrać krew, lecz najwyraźniej to nie było to.

                – Środek cieniujący. Ten akurat powinien poprawić widoczność struktur twojego mózgu o ile zechce dzisiaj współpracować. Nie zawsze krąży tam, gdzie trzeba. Podnieś rękaw.

                Oliver wykonał polecenie i poczuł na ramieniu rozbryzg chłodnego płynu, przetartego wacikiem. Nie patrzył na miejsce, gdzie wykonano kłucie i podświadomie czuł, jak specyfik rozlewa mu się po ręce. Miał już dość wszystkich substancji, z którymi musi poradzić sobie jego organizm. Nawet jeśli jest odporny na promieniowanie, nie jest odporny na wszystko.

                Położył się na ruchomym stole, ponieważ musieli odczekać parę minut, nim środek zacznie odpowiednio działać. Spiął mięsnie, kiedy maszyna poruszyła się i wsunęła go do wnętrza gantry, gdzie pracowała czerwona lampa.

                – Spróbuj myśleć jak najmniej – polecił doktor.

                – Łatwo tak mówić… – mruknął Oliver. W tej chwili jego mózg postanowił obmówić spraw tysiąc razy więcej niż na co dzień,

– Rozluźnij się.

Chłopak zamknął oczy i zmuszał się do interesowania się jedynie delikatnie plamkami na czarnych powiekach, pozostałościami po chłodnym świetle w salach laboratorium. Poczuł nasilające się uczucie dyskomfortu, a w jego mózgu pojawiły się przebłyski czerwonej lampy aparatu.

W pewnym momencie chciał po prostu wstać i uciec. Czuł się tak, jakby do głowy wszczepiono mu obcy organ, któremu nie podobało się towarzystwo reszty elementów ciała Olivera. Maszyna zaczęła rozwijać korę jego mózgu.

– Dzisiaj współpracuje bardzo ładnie – usłyszał głos doktora Karola. Domyślił się, że chodzi tutaj o podany mu środek. Obrazy w jego głowie zaczynały przesycać się ostrością, by potem, jak na złość, przesadnie się rozmywać.

Kiedy ruchomy stół się wysunął, Oliver od razu podniósł się do pozycji siedzącej. Nawet nie był pewien, czy samodzielnie kontrolował ten ruch. Poczuł, jak dłonie naukowca bardzo silnie przytrzymują jego ramiona.

– Nie ruszaj się przez chwilę! – nakazał.

Oliver kiwnął głową, wciąż mając zamknięte oczy. Czuł się, jakby śnił na jawie lub był zwyczajnie bardzo zmęczony po ciężkim dniu.

Moment później gwałtownie otworzył oczy i znów mógł normalnie żyć.

– Wszystko w porządku? – zapytał mężczyzna, stając przed nim i wciskając dłonie w kieszenie.

– Yhym.

– Czy wspomnienia wydają ci się może wyraźniejsze?

Siedemnastolatek ledwo zauważalnie wzruszył ramionami. Zdawało mu się, że operacja nic nie dała, lecz jednak obraz pomieszczenia pozostawał mu pod powiekami o wiele dłużej niż wcześniej.

– No nic. Niekiedy potrzeba czasu – doktor K. odszedł od niego i zajął się swoim tabletem. Oliver zastanawiał się, co jeszcze czka go w tym dniu. Już miał dosyć, a znajdował się w laboratorium dopiero od kilu godzin. Zastanawiał się, co na co dzień przeżywają inni pobrani – zapewne nie aż tyle co on, ponieważ on był specjalnym przypadkiem. Odruchowo spojrzał na numerek na przedramieniu.

– Możesz iść do siebie – oznajmił naukowiec po chwili ciszy. – Przyjdę do ciebie wieczorem i jeśli nam się uda, zrobimy kolejne badania. Chciałbym mieć spokój, więc poczekamy aż wszyscy wybyją. Możesz pozwiedzać otwarte części laboratorium. Tylko znów nie właź nielegalnie za bramki dla upoważnionych – spojrzał na chłopaka karcą cym wzrokiem. – Jeśli będziesz mnie potrzebował, czatuj przy tej bramce lub spytaj któregoś z pracowników i pokaż swój numer.

Oliver kiwnął głową na znak zrozumienia i wyszedł z pracowni. Doktor K. otworzył mu bramę, wypuszczając go na wielką halę. Siedemnastolatek rozejrzał się po ogromnej sali, zlustrował wzrokiem sufit, gdzie za szklanymi szybami migały mu pojedyncze sylwetki. O mało co nie wpadł pod maszynę na kółkach, pchaną naprzód przez któregoś z pracowników. Czuł się tutaj taki mały.

*

– Ciekawy numer – usłyszał i poczuł dotknięcie czyjegoś palca na swoim przedramieniu.

Oliver siedział na stołówce, która niesamowicie przypominała mu miejsce w szkole. Nie jadł od wczorajszego poranka, dlatego też zwabiły go grupki brnące na tę salę w godzinie popołudniowej. Podana zupa była zjadliwa i sycąca, lecz nie zaliczała się do delikatesów.

Kiedy spojrzał w stronę z której dobiegł głos, ujrzał trójkę strażników, których wcześniej spotkał w łazience. Postanowił dać im do zrozumienia, że się nimi nie interesuje.

Dziewczyna, która go dotknęła, przysunęła się ze swoją miską nieco bliżej. Łyżka nieprzyjemnie zadźwięczała o metal, a Oliver miał ochotę odsunąć się dalej, na sam skraj ławki.

– Kiedy przyjechaliście? – spytał osobnik wyglądający na najstarszego z tego trójkącika.

– Wczoraj – burknął siedemnastolatek, wpatrując się w pływające drobinki warzyw i oka przylegające do brzegów miski, łączące się i tworzące wspólne struktury, niczym potwór rosnący w siłę.

– Mieliście ogromne szczęście – powiedział drugi. – Do niedawna… To znaczy – do wczoraj – wszyscy pobrani zostali odesłani na rozstrzelanie. W raportach wpisywano, że nie ma tutaj miejsca.

Oliver udawał, że mącenie zupy łyżką jest nader interesujące. Dwie strony jego umysłu kłóciły się ze sobą – jedna mówiła, że owy trójkącik może być źródłem użytecznych informacji a druga zaś oburzała się: „co mnie to obchodzi?”. Obecnie na niczym mu nie zależało. Skoro nie był napromieniowany, pragnął wrócić i żyć w czasach, zanim zaczęła się wojna i nim Europę ogarnęło szaleństwo związane z Wielkim Wybuchem. Przede wszystkim pragnął się spotkać z Ritą, a kiedy wróci do Graz, zastać miasto takie, jak kiedyś.

– Dlaczego masz taki dziwny numer? – spytała dziewczyna, ponownie dotykając jego przedramienia. To miejsce ukłuło go ze zwykłej irytacji. – Rozmawiaj z nami – nakazała. – Kojarzę cię z korytarza.

Zabrzmiało to tak, jak gdyby miał czuć się dumny z tego, że kiedykolwiek widziała jego twarz.

– Jestem czysty – odparł od niechcenia. Ta informacja była dla strażników jednak zbyt niejasna, bowiem popatrzeli po sobie ze zmarszczonymi brwiami.

– Czysty?

– Nie jestem napromieniowany – doprecyzował.

Nie miał pojęcia, czy może rozpowiadać tę informację na prawo czy lewo, ale też nie otrzymał od doktora Karola żadnego zakazu. Prócz tego – co mogłoby się stać, jeśli ludzie wokół wiedzieliby, że jego ciało nie jest skażone? To miejsce nie istniało po to, by eliminować ludzi, dlatego też nikt nie miałby prawa spróbować coś mu zrobić.

Na jego twarzy wykwitł ledwie zauważalny uśmieszek, kiedy zobaczył skonfundowane miny strażniczego trójkąta. Może i był od nich młodszy, ale lepszy. Górował ponad innymi pobranymi. Chyba, że jakimś cudem jest tutaj jeszcze ktoś, kto również szczyci się „ciekawym numerkiem”. Sądząc po zaciekawionych twarzach było to jednak niemożliwe. Doktor Karol również nie wspominał o podobnym przypadku, był równie zaskoczony, kiedy został wezwany. Zapewne gdyby kogoś takiego spotkał, już dawno by nie było go w laboratorium.

– Dlaczego w takim razie nie siedzisz w żadnej izolatce? – spytała dziewczyna.

– Siedzi – odparł starszy osobnik. – Wczoraj wywalili nas z pokoju, po czym zrobili gruntowne sprzątanie. I on tam teraz mieszka. Zgadza się?

Oliver kiwnął głową. Trójka była bardzo spostrzegawcza.

*

Dni w spędzane w laboratorium ciągnęły się bardzo leniwie. Nie dość, że każdy z nich wyglądał niemalże tak samo, Oliver nauczył się odmierzać czas dzięki poszczególnym wydarzeniom. Ustalił, że wstaje około godziny 8:30, ponieważ śniadanie rozpoczyna się o 9:00. Doktor K. pracował od rana do popołudnia, przynajmniej Oliver tak sądził, zaś koło 16:00 brał chłopaka do siebie i próbował wydusić od niego jakiekolwiek informacje na temat odporności na promieniowanie. Siedemnastolatek nie miał pojęcia od czego ma zacząć, w końcu ludzki mózg ma różną pojemność i nie ma możliwości, by zdołać przekopać wszystkie wspomnienia zwłaszcza, jeśli się nawet nie wie, czego się szuka.

Po dwóch dniach zaczynał odczuwać skutki pierwszego badania, podczas którego naukowiec poprawił mu pamięć. Za dnia kręciło mu się w głowie  a widziane obrazy zostawały przed oczami na ułamek sekundy dłużej. Trudno było mu się przyzwyczaić iż kiedy mrugał, sekunda czerni malowała się przed oczami w opóźnionym tempie. W nocy zamiast śnić bądź spać twardo i nie pamiętać nad ranem niczego, przeżywał miniony dzień na nowo. Pamiętał czytaną plakietkę, naklejoną na tablet doktora K. Zamiast skupiać się na przypominaniu sobie sposobu na brak napromieniowania, czytał byle jakie etykietki, by czymś się zająć. Naukowiec wyjaśnił mu, że ten stan może utrzymać się nawet przez tydzień i jeśli w siódmym dniu nie zaniknie, Oliver może się spodziewać kilkukrotnie lepszych umiejętności zapamiętywania niż przeciętny człowiek.

Doktor Karol był bezsilny, ponieważ nie potrafił wybadać co mogło wpłynąć na dobra kondycję siedemnastolatka. Oliver raz widział wybuch furii, kiedy mężczyzna rozmawiał z kimś przez komunikator i krzyczał o swojej wizie do Okręgu Nadreńskiego. Ostatecznie wszystko jednak poszło zgodnie z planem i chłopak został zbudzony o najprawdopodobniej nienaturalnej porze poprzez kilkukrotnie mignięcie światłem w swoim pokoju.

– Wstawaj – usłyszał znajomy głos. – Jedziemy do stolicy świętości. Zażyj Werniks. Na powierzchni poziom promieniowania jest większy niż pod ziemią. Nie chcę im przywieźć skażeńca. Zabijemy tłumik ludzi i przy okazji ja dostanę karę śmierci za fałszywe informacje.

Oliver, wciąż zamroczony obrazami w mózgu, zmusił się do postawy siedzącej i spojrzał ze znudzeniem na buteleczkę mocno stężonego Werniksu. Otrzymał wczoraj nową dawkę. Zdążył się już przyzwyczaić, choć wciąż nie było to nic przyjemnego. Nie zdążył zobaczyć doktora, gdyż ten zniknął już w czarnych odmętach korytarza. Zastanawiał się, jak wyglądał mężczyzna – do tej pory widział go jedynie w białym fartuchu i prostym ubraniu. Może na podróż również go założył, na przykład pod kurtkę? Jaka była pogoda na zewnątrz? Nie wychodził stąd od ponad tygodnia. W tym czasie mógł nawet spaść pierwszy śnieg, w końcu był październik, płatający czasem niemałe figle.

Prócz tego czuł się, jakby miał zaraz oszaleć. Nie zamierzał poznawać tutaj nikogo, wystarczył mu pojedynczy kontakt z trójkątem strażników, na których najczęściej wpadał w łazience, przy czym nie odpowiadał na ich zaczepki. Jak zapewniał do doktor Karol, wpadł tutaj tylko na chwilkę, dlatego nie musiał martwić się kontaktami.

Kiedy wreszcie udało mu się podnieść z łóżka i jako tako ułożyć pościel w ciemności, odnalazł ubranie, w którym tutaj przyjechał, prędko się przebrał i rzucił w kąt koszulkę w okropnym kolorze grynszpanu. Łyknął Werniks, zatykając usta dłonią, by przypadkowo nie wypłynął. Był zbyt podekscytowany, by spokojnie myśleć, a co dopiero bez nerwów zażywać najohydniejszą substancję na świecie. W końcu uda mu się na własne oczy ujrzeć Stolicę, przekroczy granicę strzeżonego, świętego Okręgu Nadreńskiego. Nie wiedział, czy to prawda, ale ufał doktorowi Karolowi, który do tej pory robił wszystko dla jego dobra. Nie mógł teraz oczerniać go w myślach i wyobrażać sobie, co okropnego naukowiec ma w planach. Zapewne nie zamierzał wykorzystywać go dla żadnych drastycznych eksperymentów. Miał nadzieję. Nie miał w końcu pojęcia, czego może się spodziewać w Fabryce w Nowej Kolonii.

Doktor K. przyszedł po niego i wcisnął mu do reki niewielką drożdżówkę, po czym zaprowadził go do swojego gabinetu i nakazał mu czekać. Ufał Oliverowi i nie bał się zostawiać go bez nadzoru. Wyglądał jednak na zdenerwowanego i wciąż miał na sobie fartuch, tak jak Oliver przypuszczał. Naukowiec musiał prędko załatwić coś na powierzchni, zanim pozwoli chłopakowi wydostać się z laboratorium, wmówił mu, że chodzi teraz o transport poza granicę połowicznego napromieniowania. Jako że sam naukowiec nie był odporny na promieniowanie, podróż musiała się odbyć w specjalnych warunkach.

Chłopak siedział grzecznie w biurze doktora, który oświetlany był przez pojedyncze, błękitne lampy. Zaciekawiły go nawoływania i nerwowe głosy dobiegające z korytarza. Tego dnia był bardzo niecierpliwy i wręcz nie mógł usiedzieć w miejscu, dlatego też ostrożnie podszedł do drzwi i oparł się o ramę. Z jednego z rozgałęzień korytarza, gdzie nie miał wstępu i gdzie jeszcze nigdy nie był, rozlewało się jasne światło. Wtem do jego nozdrzy dotarł okropny drażniący zapach. Skrzywił się nieznacznie, próbując zidentyfikować źródło zapachu – dochodził on nie z biura, lecz z zewnątrz i po chwili już wiedział, że należy winić oświetlone rozgałęzienie.

Kucnął przy ramie drzwi i obserwował naukowca, którego mijał kilkakrotnie i zapamiętał najmocniej ze względu na azjatyckie rysy twarzy - Yao. Ogółem dzięki ulepszeniu pamięci zapamiętał wiele twarzy tutejszych pracowników.

– Potrzebujemy wsparcia – mówił Azjata, patrząc na swój tablet. – Kopuły popuściły i mamy małą powódź formaliny.

Formaliny? Oliver pamiętał z lekcji chemii, że jest stosowana między innymi do konserwacji i tworzenia podobnych ozdób jak sztuczny, pływający człowiek na początku tego korytarza. A skoro nastąpił jej wylew i Yao wspomniał o kopułach, musiało być tutaj o wiele więcej podobnych eksponatów. Co jeśli tamten człowiek wcale nie był atrapą?

Gryzący zapach zdążył się już dostatecznie roznieść, lecz jednak była to zbyt wczesna pora, by zebrać tłumik gapiów. Oliver dojrzał Kielicha, który przyprowadził go tutaj pierwszego dnia. Tym razem rosły mężczyzna majstrował przy bramce, która znacznie się poszerzyła i zakryła cały łuk, uniemożliwiając wejście. Azjata poklepał go po plecach i pogratulował mu, na co Kielich oburzył się z niewiadomego powodu. Widać było, że najwyraźniej nie pałają do siebie zbyt wielką sympatią. Oliver przypomniał sobie sytuację z pierwszego dnia, kiedy to Kielich próbował się przedostać przez bramę razem z nim i wtedy również napatoczył się Yao.

Gdy zniknęli za ścianą korytarza, siedemnastolatek rozpoczął skradanie się w cieniu, co na tej płaszczyźnie laboratorium miał już opracowane od pierwszego dnia. Wstrętny zapach się nasilił, jednak nie mógł się równać z odorem mocno stężonego Werniksu. Jeśliby jednak dłużej nad tym pomyśleć, oba zapachy znacznie różniłyby się od siebie.

Wiele dałby za pelerynę niewidkę, ponieważ nie miał bladego pojęcia jak dostać się dalej. Korytarz był mocno oświetlony a ściany zrobione z tworzywa, w którym odbijała się jego sylwetka. W jego łączeniach płynęły pulsujące, błękitne wężyki, przez co przejście nabierało fantazyjności.

Wskoczył ponownie w cień, kiedy blokada bramy się rozstąpiła i wpuściła przez siebie maszynę wyglądającą jak zminiaturyzowana wersja ulicznego czyścika, którego Oliver widywał na wycieczkach szkolnych w większych miastach. Zadaniem tej maszyny było właśnie zbieranie śmieci przy krawężniku, odkurzanie chodników i ewentualne mycie nawierzchni.

Miniaturowy czyścik z cichym syczeniem wjechał na oświetlony korytarz. Z tyłu miał przymocowane różnorakie butelki, służące do zbierania substancji, zaś z przodu szeroką szczotkę, służącą do wymycia powierzchni po dokonanej operacji. Wyglądem przypominał nieśmiałą, metalową stonogę murową, która ze wstydu miała zamiar zwinąć się w kulkę.

Schowanie się za czyścikiem byłoby dobrym rozwiązaniem dla małego dziecka – on był już zbyt przerośnięty. Zganił się w myślach za infantylny pomysł i póki nikt nie przechodził przez korytarz, powolutku przesunął się po oświetlonej ścianie. Po przeciwległej stronie odbijał się niewyraźny, zniekształcony obraz jego sylwetki, upstrzony błękitnymi światełkami pulsujących wężyków.

Naukowcy rozpoczynali pracę zaraz po śniadaniu, dlatego też nie mógł się spodziewać ich wielu o tej porze. Szedł za czyścikiem, który nieźle poradził sobie ze schodkami, wysuwając długie nóżki i niczym pająk zsuwając się po schodkach. Oliver sam nie wiedział czemu wzdrygnął się na widok jego metalowych kończyn.

Na czubku maszyny zaświeciła się żółta lampka, kiedy wyczuła niepożądaną substancję w pobliżu. Kiedy zapaliło się czerwone światełko, poczęła zbierać rozlaną formalinę, która niewielkimi strużkami wymykała się z ogromnego, ciemnego pomieszczenia, rozświetlanego podobnym, bladobłękitnym światłem. Siedemnastolatek zmarszczył brwi i niepewnie zerknął do pokoju, gdzie ujrzał kolejne ludzkie atrapy. Poszczególne komory ułożone były w półkole, które zakłócała przerwa w postaci trzech rozbitych kopuł i ostry zapach formaliny, w której tonął niepozorny czyścik. Radził sobie jednak znakomicie. Azjata stał z boku, próbując nie wpaść w substancję, zaś Kielich i dwójka innych pracowników starali się odratować ciała, które zwisały bezwładnie z rozbitych komór.

Każdy głupi wpadłby na to, że to już wcale nie są atrapy. Uwierzyłby że tamten eksponat przy wejściu jest sztuczny, lecz ukryty magazyn z podobnymi kopułami nie mógł być zwykłym składowiskiem ozdobnych ludzkich ciał zatopionych w formalinie. Rozpoznał wśród nich jedną osobę – nie napotkał trójkąta strażników przez dwa dni i nawet zwrócił uwagę na to, że nie przesiadują jak zwykle w łazience. Czuł się zaniepokojony i zbyt wolny, kiedy nie śledzili jego ruchów. Czyżby ich dziewczynę spotkała kara? Zbierali mnóstwo informacji, szkledząc po laboratorium, wiedzieli, kiedy jadą po kolejnych pobranych oraz co się dzieje z osobą, która nie wykonywała poleceń i rozwadniała Werniks. Oliver nie zdążył się tego dowiedzieć, ba, nigdy by się nie dowiedział, bowiem nie miał w planach zaprzyjaźnienia się z tą trójką.

Teraz widział ciało dziewczyny, bezwładnie zwisające z roztłuczonej komory. Ostre końce szkła przecięły jej pierś i wbiły się głęboko w brzuch. Nie lała się krew – została ona zastąpiona formaliną, lecz od razu widać było, że nie uda się jej odratować. Wyglądała jak szmaciana lalka, rzucona w kąt i zastygnięta w nienaturalnej pozie.

– Jak to się stało? – spytał Kielich, kiedy w końcu udało im się wydobyć trzecie ciało. – Kiedy ją wkładaliście?

– Wczoraj wieczór – odezwał się Azjata.

– Źle rozdysponowaliśmy ciśnienie i musiało się skumulować przy ściankach komory – odparł jeden z naukowców. W jego głosie słychać było obojętność, zapewne w ogóle nie przejmował się stratą. Jakby zabił z zimną krwią. Czy jednak ci ludzie nadal byli żywi? Gdyby byli martwi, to po co mieliby ich tutaj trzymać.

– Widzę, że znowu szkledzisz.

Oliver dostał niemałego zawału serca, kiedy doktor Karol chwycił go za ramię i poprowadził z powrotem do swojego gabinetu. Siedemnastolatek spróbował się nie roześmiać, kiedy mężczyzna kichnął.

– Uważaj, bo sam utoniesz w formalinie – ostrzegł go i zaczął zbierać pojedyncze przedmioty do pudła ukrytego za biurkiem. Brał tylko pozornie nieistotne rzeczy, które miały wartość tylko i wyłącznie dla niego samego, bowiem maszyny zostały na swoim miejscu. Nie zamierzał się nimi martwić i wolał je tutaj zostawić dla dalszych badań, bowiem w Fabryce Antariskiej załatwi sobie nowy sprzęt. Oliver nie powiedziałby, że się gdzieś wybiera. Gdyby miał ocenić stan jego biura, powiedziałby, że po prostu ładnie posprzątał. Oczywiście, jeśliby sam się z nim nie wybierał.

– Pewnie zdążyłeś się domyślić, że to już nie były atrapy – zaczął doktor Karol, stawiając pudło na biurko i zaklejając je taśmą.

Siedemnastolatek nie odezwał się. Cisza była jednoznaczna odpowiedzią.

– Trzymamy tam kilku pobranych z różnym stadium napromieniowania. Na wszelki wypadek, gdyby udało się nam opanować promieniowanie po czym rozpocząć badania nad nim już w nieco czystszej atmosferze. Oni nadal żyją – może ta trójka niekoniecznie – uśmiechnął się tak, jakby właśnie opowiedział żart, który rozumiałby tylko on sam.

Oliver nie oczekiwał wyjaśnienia co do widzianej przed chwilą sytuacji, ale ucieszył się, że mężczyzna odpowiedział na niezadane pytanie.

Naukowiec nadal miał na sobie fartuch, jak gdyby potrzebował go do udowodnienia iż naprawdę tutaj pracuje i na serio otrzymał pozwolenie na przelot do Okręgu Nadreńskiego. Ostatni raz poklepał pudło i spojrzał z powagą na chłopaka:

– Będziesz miał czas do popołudnia, by wrócić do domu i zabrać najpotrzebniejsze rzeczy. Nie pokazuj się nikomu oprócz swojej rodzinie, powiedz, że wszystko okay. Najlepiej, jeśli zobaczy cię jak najmniejsza liczba znanych ci osób. W końcu jesteś pierwszym, któremu udało się uciec  po pobraniu i wyniknęłoby z tego coś nieprzyjemnego. Pod wieczór mamy samolot z Wiednia i zarezerwowane Pendolino przystosowane do przewozu osób takich jak ja, to znaczy specjalnych i napromieniowanych. Spotykamy się o 15:00 na dworcu w Puntigam. Nie próbuj uciekać, ukrywać się, ani próbować nie zjawiać się wtedy na stacji, bo z łatwością cię znajdziemy – zagroził. – Musiałbyś odciąć sobie całą rękę, żeby było nam trochę trudniej.

Olivera zamrowił numerek wybity na lewym przedramieniu. Kiwnął głową i podążył za doktorem Karolem w stronę bramki na początku korytarza. Westchnął głęboko, a nieprzyjemna won formaliny ostatni raz podrażniła jego nozdrza.

*

Rutherford jak co dzień wracał ze szkoły wraz z Galem. Zeszłego popołudnia odbyło się zebranie dotyczące pierwszych informacji na temat akcji w radzieckim arsenale. Już wiadome było, że najpewniej zostanie wcielony w życie jeszcze w tym miesiącu lub w kolejnym. Był bardzo przejęty, serce biło mu mocniej na myśl o napadzie na rosyjski magazyn. Nie miał pojęcia, jak sobie poradzi i czy zostanie w ogóle wzięty pod uwagę razem z Galem.

Jego młodszy brat wyrwał go z rozmyślań, posyłając mu pod nogi lekki odłamek pustaka. Kopnął go mocno przed siebie i obserwował, jak Gal stara się go złapać pomiędzy stopy.

Bywały dni, kiedy chodzili w ciszy i oddawali się własnym rozmyślaniom, żyli w większej części we własnych głowach. Rutherford często obserwował nogi brata, lecz nigdy nie odważył się mu powiedzieć, że są bardzo kuszące. Gal różnie odbierał jego komplementy, w zależności jaki miał humor. Zwykle się nie dotykali, młodszy odsuwał się lub trzymał na dystans, lecz siedemnastolatek lubił, kiedy leżał u niego na łóżku i to narzekał na nudną lekturę, to rozmawiał z nim o minionym dniu.

Galowi udało się w końcu rozpracować keyboard i w mig nauczył się melodii wgranej w instrument, a Rutherford cieszył się, że jeszcze nie oszalał od na okrągło powtarzających się dźwięków. Kiedy młodszemu w końcu się udało, położył się obok niego na ziemi i kazał mu grać dla niego, wsłuchując się w próby ulepszenia utworu własnymi wariacjami. A Gal miał talent, zwyczajnie wciskał losowe klawisze, tworząc pojedyncze, ciekawe elementy własnego, autorskiego utworu.

Kiedy dwójka braci przechodziła obok śmietniska, Rutherford dojrzał w oddali znajomo poruszającą się postać. Szła bardzo szybko, nienaturalnie przebierając nogami, niemalże biegnąc. Jeżeli zależało jej na tym, by być niezauważonym, robiła to źle i najwyraźniej nie zdawała sobie z tego sprawy. Uporczywie wpatrywała się w ziemię, lecz gdy się zbliżyła, Rutherford po prostu nie mógł rozpoznać w niej swojego bliskiego kolegi.

– Oliver?! – zaczął biec w stronę zdenerwowanej postaci.

Domniemany Oliver podniósł wzrok i przez ułamek sekundy nie miał pojęcia, co ma robić. Kiedy Rutherford zbliżył się do niego był stuprocentowo pewien, że to właśnie on, jego kolega z ławki, który został zabrany przez żołnierzy radzieckich podczas cichej wojny, stoi teraz wolny i samotny, na pozornie nieuczęszczanej ulicy. Nie zamierzał się jednak z nim witać i również rzucił się do ucieczki. Skołowany Rutherford pomknął za nim, słysząc za sobą nawoływania Gala.

~~~

Ten rozdział jakiś taki... krótki. A wydawało mi się, że pisałam go dłużej. No cóż. Przynajmniej dopisałam rozdział 12. w czasie krótszym niż miesiąc - deadline mija za 10 dni xD

Jestem niesamowicie podjarana sytuacją w Graz. Chyba ze względu na ten 12, bo zaczyna się... Cichutko. Nic nie mówię. 

Prócz tego po raz kolejny zmieniłam szablon. Nie jest jakiś ultra-wymyślny, bo jeszcze specem w CSSie nie jestem, ale myślę, że nagłówek wygląda w miarę okay. Zakochałam się w tym zdjęciu... jakiegoś naukowca z grzybami i postanowiłam połączyć kilka zdjęć, by wyglądały mniej więcej jak całość.

Dystopie w takim stylu są ciężkie i mało jest osób, które lubią czytać coś w tym rodzaju, dlatego też nie narzekam, że opowiadanie nie cieszy się zainteresowaniem. W każdym razie i tak dziękuję wszystkim osobom, którym zechciało się komentować - i tutaj i na Wattpadzie ♥